Postcrossing: expired

I like being a part of this society as sometimes it feels like talking to soul mates while reading the new message on the card I receive.- Dit schrijft Marina uit de Oekraïne in haar profiel. Er staat nog veel meer in. Dat ze zich nog een kind voelt, in een volwassen lichaam. Dat ze gek is op haar hond en dat ze gek is op onder andere vuurtorens, Agatha Christi en ballet.

Een jaar terug stuurde ik haar dit kaartje van flessenpost op het strand. Lezend op haar profiel heb ik nu geen idee waarom ik toen juist deze kaart uitzocht. Misschien omdat ze tussen haar favorieten 2 van dergelijke kaartjes heeft staan. Mogelijk heeft ze inmiddels haar profiel aangepast en is dé zin, waardoor ik juist voor dit kaartje koos, vervangen door een ander.

Ik ben dol op dit kaartje, daarom denk ik ook snel dat anderen het ook leuk zouden vinden. Dat is zo hoe het menselijk brein (of in elk geval dat van mij) werkt.

Als bij postcrossing een kaartje na 60 dagen niet is geregistreerd, raakt het 'expired'. Over datum. Natuurlijk kan de ontvanger het kaartje nog steeds krijgen en registreren, post duurt helaas maar al te vaak langer, maar gemiddeld doen kaartjes er minder lang over. Om nou te voorkomen dat al je kaarten zo lang onderweg zijn, en je zelf maar geen kaartjes kunt sturen, krijg je bij een expired kaartje wel weer de mogelijkheid om een adres aan te vragen. Je mag maar een beperkt aantal kaartjes onderweg hebben en zeker in het begin, wanneer het maximum 5 is, hakt zo'n kaartje dat er lang over doet erin. Je zit te wachten op een hurray, zodat je zelf een kaartje kunt ontvangen én sturen.

Wanneer een kaartje binnen een jaar niet geregistreerd wordt, is de ontvanger vaak ook al enige tijd niet actief. Zo stuurde ik een kaartje naar de Filipijnen ongeveer een dag nadat de beoogde ontvanger voor het laatst was gezien op de website. Jammer, maar zo gaat dat soms. Marina is een uur terug voor het laatst gezien, daar ligt het in dit geval niet aan. Voor haar vind ik het dus ook heel jammer, dat ze mijn kaartje niet kreeg. Een kaartje in je brievenbus blijft elke keer toch een klein feestje, vind ik. Het kan natuurlijk zijn dat ze vergeten is mijn kaartje te registreren, ligt hij ergens onderop een stapel post of achter de boekenkast. Op internet maak ik met een aantal andere postrcrossers grapjes, over wat er nog meer gebeurd kan zijn.

- de postbode verzamelt de mooiste kaartjes en stalt ze uit op zijn schoorsteenmantel
- er is in een grote loods, waar kaartjes in verdwalen
- de postbode is het kaartje verloren
- het ezeltje at de kaart op... (jaja, we weten wel dat ze overal inmiddels modern vervoer hebben)

Na een jaar verdwijnt je kaartje van de lijst 'reizende kaartjes'. Morgen is dat met deze kaart het geval. Marina zal nooit weten dat dit kaartje voor haar bestemd was en ook bij mij raakt hij in de vergetelheid. Daarom voor speciaal dit kaartje, en alle kaartjes die nog kwijt raken, een eigen blog.

Herfst

Ik houd niet van herfst, maar wel van fotograferen en paddestoelen. Er maar het beste van maken dus. Er zullen de komende tijd nog wel meer komen, denk ik.

Het was een week...

Thoughts - Leonid Afremov

Eigenlijk helemaal geen bijzondere week. Ik had geen zin in fotograferen. Dat gebeurt op zich wel vaker, maar deze week stonden opdrachten me ook niet zo aan; 'ik hoor', 'ik zie', en 'help', bijvoorbeeld. Daarnaast doet de computer erg vervelend thuis, dus echt gemotiveerd om daarachter te zitten (wat met foto's van de camera dus moet) was ik niet.

Wat wel weer heel leuk was: Postcrossing.
Uit Belarus (= Wit Rusland, maar ik vind Belarus leuker klinken) een mooie kaart uit mijn favorieten: Dit regenachtige bankje in fantastische kleuren. Maken de kleuren de sfeer of is het de afbeelding zelf? Zo'n bankje in het park, mogelijk met wat winkels erachter, nostalgische straatverlichting. Voor mij is het de combinatie, schitterend.

Rainy mood - Anna Loch

 Uit Rusland kreeg ik diezelfde dag het getekende meisje, dat in de regen loopt. Achterop een leuk verhaal van de zendster, dat ze zelf zo van de regen houdt en zich erop verheugt. Grappig, want ik houd daar helemaal niet van. Dat kon ik dan weer in de 'hurray' schrijven. Ik vind de afbeelding wél heel leuk!

Beide kaartjes passen mooi bij het herfstweer, dat eraan zit te komen. Ze laten me zelfs wel zien dat herfst niet zo erg hoeft te zijn. Misschien moet iemand me nog een mooie foto sturen van een bos in de herfst, dan is het plaatje compleet, maar naar zoiets kijken is natuurlijk weer wat anders dan erdoor moeten.

Uit Taiwan kreeg ik nog een leuk en grappig (maar ook lekker) kaartje met eten. Dat warmt de buik weer een beetje, zelfs al in gedachten.

Taiwanese food

Naast deze kaartjes kreeg ik nog een grappig kaartje uit Duitsland en stadsgezichten uit Istanboel, Sidney en New York. Ik ben verwend dus!

Sparkle

"Wat kan ik eens gebruiken voor de opdracht Sparkle", zo vroeg ik mijn dochter van bijna 18.
" 'Princess Twilight Sparkle', een my little pony", was het verrassende antwoord. Ze heeft helemaal niets met MLP (ja, het wordt afgekort, gelukkig) maar een klasgenoot van haar kent ze allemaal bij naam.

Het is een jongen, dat verwacht je dan weer niet, hoe 'gender neutraal' je je kinderen ook wil opvoeden. Mijn dochter met een voetbal, pijl en boog, auto of zwaard, ik vond het allemaal best. Als mijn zoon een voorkeur voor MLP had ontwikkeld, zou ik raar hebben opgekeken. Misschien ook wel omdat het verder niet zo past in ons gezin. Uiteraard zou ik hem vervolgens hebben bedolven onder die kleine paardjes, misschien vind ik ze toch wel een beetje leuk. (vooral de zwarte, trouwens, leuk een 'alto' my little pony)

Aangekomen in de speelgoedwinkel, vonden we Princess inderdaad. Maar er sparkelt nog zoveel meer in een speelgoedwinkel! Nagellak, stickertjes, ogen van diverse knuffels. Het hield maar niet op!

Voor de foto opdracht van vandaag koos ik uiteindelijk voor deze nagellakfoto. (een beetje bewerkt, want met de telefoon bereik je toch niet zo makkelijk het effect dat ik wilde)

Maar het was lastig kiezen, met nog deze andere
nagellak en die ogen!

My passion

Ik heb niet echt een passie en dat vind ik wel eens jammer. 'Goeroe's' zeggen ook graag, als je niet weet wat je wilt worden "volg je passie!!!!" (ja, met die uitroeptekens) maar dat is best lastig, als je geen echte passie hebt.

Een passie is voor mij iets, waarvoor je helemaal wilt gaan. Waarvan je je voor kunt stellen dat je het 24/7 doet, of toch minstens met liefde 10/5. Zoiets heb ik niet. Vroeger tekende ik graag, maar een kunstacademie leek me niets. Ik was lekker bezig met plantjes, maar de hogere tuinbouwschool viel tegen (misschien had naar de middelbare moeten gaan, bedacht ik te laat). Ik heb me lange tijd bezig gehouden met bonsai, maar doordat ik nog zoveel andere leuke dingen te doen heb, vergat ik ze wel eens water te geven, wat voor een bonsai toch best belangrijk is. Fotograferen houd ik alleen maar dagelijks vol, doordat ik met de 'challenge' van Fat Mum Slim meedoe.

Afgelopen weken heb ik me weer eens wat meer in de tuin vermaakt. We hebben iemand laten komen, om het onkruid tussen de tegels te verwijderen en ineens was de tuin weer leuk. Een plek voor ontspanning en niet een grote klus. In Portugal was mijn bonsaihobby alweer een beetje ontwaakt, bij het zien van al die prachtige bomen. Een aantal kleine zaailingen nam ik mee naar huis. In tegenstelling tot vorige keren dat ik dat deed, overleefden ze. Eén boompje, juist diegene met de grootste wortelkluit dus wat mij betreft met de grootste overlevingskans, werd helemaal bruin. Weggooien wilde ik nog even niet, en daarvoor ben ik beloond. Deze week ontdekte ik uitlopertjes, onderaan bij de stam. Eerst 2, een paar dagen later (heel snel dus) een derde. Ik was gepassioneerd blij. Heb het iedereen, of ze het wilden horen of niet (en de meesten zullen tot die laatste categorie behoord hebben), in de buurt verteld en laten zien als mogelijk.

De foto stelt natuurlijk niet veel voor, maar hier was ik dus zo blij om.

Dit is het hele boompje. Naast deze zijn er nog 3 kurkeigen meegekomen, waarvan nog 1 het heeft overleefd. Ook vond ik een zaailing van een olijf. 

Nadat ik had gejuicht over de uitlopertjes nam ik deze granaatappel, die de droogte al diverse overleefd heeft, onder handen. Sinds 1996 heb ik dit exemplaar, volgens mij. De laatste 10 jaar is hij niet echt gegroeid. Na deze snoei is het de bedoeling dat hij toch meer opgaand wordt, in plaats van dat knotwilguiterlijk. De groene blaadjes in het midden zou dan de stam moeten worden.

Deze passie lijkt weer even ontbloeit.

Bedtime

Het laatste dat ik doe voor het slapen gaan,  naast tanden poetsen en andere nuttige dingen, is wandelen met de hond. Het moet even. Zoals deze week al eerder duidelijk was: van de hond hoeft het niet altijd zo nodig. Kennelijk heeft hij binnen al door wat voor weer het buiten is. Misschien toch eens kijken of een kattenbak voor hem een optie is.

Hier probeer ik hem over te halen om toch maar mee te gaan. (uiteindelijk roep ik hem gewoon streng en komt hij, maar het maakte wel een leuke foto)

Happiness is..

Als je mij vraagt wat ik het liefst zou willen is het antwoord 9 van de 10 keer: in de zon liggen op het strand. Lekker warm ook vooral. Daar zou ik dan vervolgens verder kunnen bedenken wat ik nog meer graag zou willen.

Toen ik vanmorgen, tijdens de ochtendwandeling met de hond, deze ganzen dan ook zag liggen, begreep ik dat dit mijn 'happinness' momentje van de dag was. Helaas is zo'n foto met mijn telefoon niet zo mooi, als het beeld dat ik mijn hoofd had. Maar het idee is er wel.

Maar ik werd nog blijer! Ik moest op reis voor mijn cursus, maar vergat wat te eten mee te nemen. Een bakje fruit in de aanbieding bracht deels uitkomst; dat was lekker eten in de trein. Een genietmomentje en nog gezond ook.

Het bleef genieten, want voor de cursus aan had ik een afspraak gemaakt met een vriendin. Met een geweldig uitzicht over Utrecht, genoten we van een gezonde lunch en lekkere verse muntthee als toetje.

Al met al een heerlijke dag dus.

In my wardrobe: lost socks

Net als zoveel mensen, raken wij in de was regelmatig sokken kwijt. Geen idee hoe dat komt, ze gaan er tegelijkertijd in (meestal) en er komt slechts 1 uit.Het is zo'n veel voorkomend fenomeen, dat iemand in Amerika zelfs z'n wasserij ernaar noemde: The Lost Sock. Ik moest erg lachen, toen ik dat een keertje las.

Omdat ik over het algemeen hoopvol gestemd ben, ga ik er van uit dat de sokken niet tegelijkertijd in de was belandden en dat er alsnog een hereniging plaats kan vinden. Ik heb daarom een mandje met eenzame sokken in mijn kast. Een best vol mandje, inmiddels. Het zou me niets verbazen, als er al een paar paren herenigd zijn, zonder dat ik daar van weet. Binnenkort maar eens uitzoeken en huisgenoten blij maken.

Overigens is de gedachte 'ik koop maar zwarte sokken, dan zit ik altijd goed' niet van toepassing als je steeds verschillende sokken koopt. Uitzoeken wordt een stukje lastiger; er zijn verschillende boordjes, lengtes, materiaal en verdere vorm. Eigenlijk is een bult effen zwarte sokken nog lastiger, dan allemaal sokken met werkjes.