Ik zou willen dat ik iets van deze site begreep

Ik zie andere mensen met geweldig vormgegeven blogs
Ik zie andere mensen met gemak reageren

Ik vraag mij af wat ik fout doe? Wanneer ik bij een ander wil reageren met mijn googleaccount, kan dat niet eens, terwijl ik me inlog, kies voor ingelogd blijven en op twee 'tabbladen' al ingelogd ben. Is dit een vaker voorkomend probleem? Inmiddels zit ik er over te denken naar een andere blogsite te gaan. Wel jammer, misschien.

En jij bent.......?

Ik heb een goed geheugen voor mensen uit een (ver) verleden. Tenminste, voor een aantal. Zo weet ik nog namen van diverse vriendjes en vriendinnetjes van de kleuterschool. Dat zij mij niet meer kennen, daar kwam ik al een aantal keren achter.

Zo ontmoette ik een jaar terug mijn 'vriendje' van de kleuterschool. Toegegeven, toen ik hem zag ging er nog geen zaklampje branden, maar toen hij z'n naam noemde, ging er gelijk een vuurtorenlicht aan. Tijdens zijn verhaal kwam er steeds meer herkenning. Na afloop heb ik, voor de zekerheid, gevraagd of hij inderdaad daar en daar was opgegroeid en op die school had gezeten. Ja dus. Mij herkende hij niet, m'n naam zei 'm niets.

Een paar jaar terug ontmoette ik een vrouw, in wie ik direct iemand van ballet van lang, lang geleden herkende. Ik vertelde haar enthousiast wie ik was, dat ik nog wist waar zij gewoond had en dat we samen op ballet zaten. Haar verbijsterde respons was genoeg: "Heb ik op ballet gezeten???" Nee, ze herkende me inderdaad niet. ;-)

Misschien komt het doordat ik met 8 jaar van de verre oostkant van de stad (toen nog niet eens stad maar dorp) naar de verre westkant verhuisde. Een nieuwbouwwijk zo ver van de stad, dat het voelde als een dorp, middenin de weilanden. In die tijd was er geen hyves, facebook, twitter of sms om veelvuldig contact te houden. Je schreef brieven, dan nog eens een kaartje en misschien mocht je van je ouders een keertje bellen. Geografisch verhuisde ik niet zover, maar voor het behouden van contact met de vriendjes en vriendinnetjes had ik net zo goed van noord naar zuid Nederland kunnen verhuizen. Voor mij bleven deze kinderen nog jarenlang van belang in mijn herinnering. Voor hen was ik een meisje dat verhuisde en die je dus vergat. De rest bleef immers achter.

Maar ook met contacten in later jaren heb ik gemerkt dat ik mensen eerder herkende dan zij mij. Niet iedereen overigens, maar vaak ging het wel zo. Misschien komt het doordat ik een gezicht heb van 16 in een dozijn. Hoevaak ik niet de vraag gehad heb of ik de zus van die of die was. En als ik dan eens herkend werd, kon het ook nog zijn dat diegene inderdaad dacht dat ik mijn zus was. Dat is dan wel grappig.

Ik ben trouwens ook wel eens iemand tegengekomen, die ik herkende en die mij herkende maar met wie ik er nog niet uit ben, waarvan we elkaar kennen. Een aantal zwemlessen van onze kinderen hebben we in ons verleden gespit. Daarna zijn we weer overgegaan tot een simpel 'Hallo' als we elkaar zagen.

Inmiddels ga ik er nu ook, soms misschien wel ten onrechte, van uit dat mensen mij niet herkennen. Een soort puber-onzekerheid, die niet meer weggaat. Als mensen mij niet met een 'Hee hallo.. ' tegemoet komen, ligt het aan de situatie of ik ze vertel dat we elkaar al eerder hebben gekend.

Afgelopen week kwam het voor mij tot een raar moment. Ik moest, privé, een email sturen aan bovengenoemd kleuterschoolvriendje. En hoewel ik weet dat je na ruim 30 jaar niet meer kunt zeggen dat je elkaar kent, voelde het toch raar om de email te beginnen met "Geachte heer Achternaamkleuterschoolvriendje, "

Writersblock

Pff.. doe je mee aan een blogrevival, blokker je na twee dagen. Eigenlijk wist ik al dat elke dag schrijven een lastige werd. Niet door het gebrek aan ideeën. Juist nu komt het één na het andere in me op. Vooral wanneer ik op de fiets zit, met de hond loop, in bed lig. Die momenten dus, dat je je briljante woordkeuze niet even snel kunt noteren. Hoogstens de ideeën blijven hangen, maar wat wilde ik nou precies hoe zeggen?

Ooit, vroeger, was ik kamermeisje. Ik schreef in m'n hoofd dagelijks stapels brieven. Vertelde over wat ik meemaakte de dag ervoor. Hoe het werk was, en werkelijk, het werk 'kamermeisje' is saaier dan menigeen denkt, en wat ik naast het werk allemaal beleefde. Ook niet zo bijster veel, overigens. Toch kon ik dagelijks zo'n zes kantjes volpennen aan een vriendin, en dat deed ik ook. Het saaie dagelijkse bedden opmaken hielp bij het schrijven, beschrijven en herschrijven van al dat wat ik meemaakte. En ik onthield het lang genoeg om het 's middags gelijk aan het papier toe te vertrouwen.

Natuurlijk beleef ik nu ook niet veel uitzonderlijke dingen. Er gebeurt genoeg, het leven geeft elke dag wat nieuws, maar kabbelt ook dagelijks door een wekelijks gangetje. En ik ben blij met al die dagen, ik zie leuke dingen, hoor spannende verhalen, lees me suf. Bij al dat zien, horen en lezen heb ik gedachten, die ik graag op zou schrijven op mijn eigen manier.

Maar ... de dagen zitten ook zo vol met ándere dagelijks zaken, waar ik aan moet denken, dat het schrijven en herschrijven van de woorden niet zo goed meer blijft hangen. Er komt teveel tussendoor, er is de ruis van verantwoordelijkheid, die ik als kamermeisje miste.

Toch ga ik door, want de ideeën zijn er, en de zinnen zullen uiteindelijk langgenoeg blijven hangen om opgeschreven te worden. Bovendien zal ik uiteindelijk misschien over wat gene heen zijn, en meer over mezelf vertellen. Oh en de beloofde foto's komen ook vanzelf. Maar dit alles niet dagelijks.

Ik ben eruit!

Zoals bij veel gezinnen is het leven bij ons in huis van tijd tot tijd druk. Beide ouders werken, de kinderen gaan naar school en allemaal sporten we drie keer per week.

Door de weeks leven we volgens een 'spoorboekje' zoals een collega dat eens zo mooi uitdrukte. Werk/school, eten en sport, het volgt elkaar bijna zonder tussenpauze op. Dit gelukkig niet elke dag, maar daar mankeert het niet veel aan. Met daarnaast nog een sociaal leven en de noodzaak voor wat rust in huis en hoofd, komt er wel eens wat in het gedrang. Het is in huis geen vieze bende, maar een modelwoning, waar nooit een vlokje stof te bespeuren valt, nooit eens sokken onder de bank blijken te liggen of borden op het aanrecht blijven staan, zo zullen we nooit leven.

Ik heb me wel eens afgevraagd hoe we één en ander nog wat beter zouden kunnen regelen. Wat zou nou echt helpen. En ik droomde weg.. Ik droomde over iemand die elke dag even een stofzuiger door het huis haalt, een sopje door de keuken, die de was wast en direct uit de droger opvouwt en in de kasten legt. Iemand die overdag verse boodschappen haalt en het eten op tafel heeft staan als ik thuiskom in mijn fris ruikende, blinkende stede. Kortom, realiseerde ik mij, ik zoek een moeder!
En zo belandde ik weer terug in de realiteit tussen een berg nog te vouwen was. De moeder in huis, dat ben ik dus.

Hoe zit dat nou dan?

Ik heb een baan, waarbij ik redelijk gekluisterd zit aan het bureau. Op dagen als vandaag hoor ik dus regelmatig van mijn teamleider, dat ik er wel even uit moet om 'een frisse neus' te halen.

Dit triggert dan mijn verbeelding, want wat is dat, een frisse neus? Hoe ziet die eruit? En waar kan ik die vinden? Bij het bedrijf zit een groot opslagterrein, maar nergens een container, ton of schuurtje met neuzen, laat staan frisse. Menig lunchuur ben ik op pad gegaan, maar tevergeefs. De vraag terugleggen bij de teamleider heeft geen zin. Die zegt dat ik 'gewoon' naar buiten moet, voor die frisse neus.

Zojuist weer op pad geweest. Vanachter het raam ziet het weer er heerlijk uit, dus een jas aan leek me niet nodig. Dat was een vergissing. Snel weer naar binnen was alles aan mij fris, behalve mijn neus.

Hoewel ik vanachter mijn bureau nog steeds verlangende blikken naar buiten werp, heb ik besloten mijn zoektocht naar de frisse neus uit te stellen tot het echt warm is.

En dan dag 2

Het is wat, begin je net een blog, is het eind van de wereld voorspeld. Daar zit je dan.

Nouja, voorlopig zit ik niet in zak en as. Ik ben er nog, als je dit leest ben je er nog, dus de tekenen zijn gunstig :-) Waar ik meer mee zit: waarmee zal ik dit blog eens vullen. Zoveel verhalen, in mijn hoofd. Dagelijks op de fiets, tijdens het stofzuigen of wandelen met de hond, ze blijven maar komen. En dan zit ik klaar om ze op te schrijven en 'poefff' weg zijn ze. In elk geval die mooie volzinnen, die ik geconstrueerd had.

Dat wordt dus oefenen in vasthouden wat ik bedenk. Mooie hersengymnastiek. Altijd handig, voor als de wereld blijft bestaan.

Hallo, Ik ben er (weer).

Eigenlijk was ik er nooit. Of ik was nooit weg, wat zal het zijn.
Schrijven heb ik gedaan vanaf het moment dat ik dat leerde. Ik begon met korte verhaaltjes en gedichten. En een dagboek, natuurlijk. Maar dagelijks schrijven, dat is een ander verhaal. In m'n eerste dagboeken springt de datum soms maanden over. Later pakte ik, zodra ik weer de schrijfgeest kreeg, een nieuw (mooi) schrijfboekje. Ik heb ook veel halfvolle schrijfboekjes.

Met de komst van internet en de ontdekking van Blogs begon ik weer enthousiast. Lange tijd hield ik een blog bij onder een nickname. Helaas is deze verwaterd. Af en toe krijg ik nog een mailtje, van iemand die ergens op reageert. Het dagelijks bloggen heb ik inmiddels vervangen door Twitter. Geen lange verhalen, kort en krachtig en snelle respons.

Deze week begon toch het blogbloed weer te kriebelen. Op Twitter sprak Esther Donkers (@EstherDo) van een blogrevival. En ik dacht.. sjaa.. eigenlijk is het toch wel leuk, een blog. Dus.. ik ga het weer proberen. :-)

In deze blog wil ik schrijven over de leuke (kleine) dingen die ik tegenkom, zoveel mogelijk geïllustreerd door zelfgemaakte foto's.

Hopelijk veel plezier bij mijn nieuwe blog.